Σαν παραίσθηση

Το παγάκι ράγησε καθώς έβαζε στο ποτήρι το ουίσκι. Μόλις τα γέμισε και τα δύο ήρθε να καθίσει δίπλα μου, στο γκρί καναπέ με τα μπορντώ μαξιλάρια. Απο το ραδιόφωνο ακουγόταν η Πρωτοψάλτη να τραγουδάει για εφτά ζωές ατελείωτης αγάπης. Μπορεί να είναι τάχα αληθινό ; Ίσως ήταν απλά μια παραίσθηση. Ένα όνειρο, οτι καθόταν δίπλα μου και μου χάϊδευε το πρόσωπο. Τα μάτια της. Δε μπορούσα να ξεκολλήσω απο πάνω τους. Με τραβούσαν να μπώ μέσα τους. Εκείνη την ώρα που έσκυψε και με φίλησε ένιωθα να καίγομαι. Το συναίσθημα πρωτόγνωρο, όμως σκεφτόμουν πόσο απαλό ήταν το δέρμα της, την ώρα που με έκανε δική της. Πόσο πολύ την ήθελα μέσα μου. Να φωλιασει, να μη βγεί ποτέ. Να μην την χάσω. Πώς μπόρεσα να την αφήσω να μπεί τόσο βαθειά μέσα μου; Το ρολόϊ έδειχνε τέσσερις και δέκα, την ώρα που είχε ωτυθεί και με χαιρετούσε με ένα φιλί στα χείλη. Το παγάκι είχε λιώσει πια στο ουίσκι, είχαν γίνει ένα. Τα μάτια μου ήταν ακόμα κολλημένα πάνω της. Στην παραίσθησή μου. Γλυκιά μου παραίσθηση...